Το «Big 4» και τα... μάτια μας!

Είναι αλήθεια ότι τόση αντίστροφη μέτρηση που έπεσε πριν από την έναρξη της συνάντησης των «Big 4» στη «Μεγάλη Βρετάνια», δεν είχε συμβεί στην ποδοσφαιρική Ελλάδα, ούτε για τα μεγάλα ντέρμπι, είτε αυτά έκριναν πρωτάθλημα, είτε βρίσκονταν σε μια τυπική αγωνιστική μέρα του πρωταθλήματος.

Και δώσ’ του διαθέσιμους στοιχηματισμούς.

Ποιος θα φτάσει πρώτος; Ποιος θα φύγει τελευταίος; Θα κάνουν δηλώσεις; Αλήθεια, θα μπορούσε να συναντήσει κανείς άλλος πιο σουρεάλ καταστάσεις πέρα από το ελληνικό ποδόσφαιρο; Και ο όρος «ποδόσφαιρο» μάλλον είναι ένας ευγενικός όρος, καθώς όσο και να το σκεφτεί κανείς, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο στο να φτάσει κάποιος στη σύνδεση της πραγματικής έννοιας του αθλήματος, ξέρετε εκεί που η Μπέρνλι μπορεί να κάνει πλάκα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χωρίς να ανοίγει… ρουθούνι, με αυτό που ζούμε εμείς εδώ.

Όπου «εδώ» βάλτε «Ενώσεις», «λόμπι» κι άλλα τόσα… ωραία που ακούστηκαν χθες ενώπιον UEFA και πολιτικής αρχής σαν να έχουμε να κάνουμε μια κοινώς αποδεκτή πραγματικότητα, την οποία άγνωστο γιατί, δεν μπορούμε καν να την αγγίξουμε. Το… καλό, όμως, θα αρχίσει σε λίγους μήνες με τις περίφημες εκλογές, στη διάρκεια των οποίων δεν νοείται ο Ολυμπιακός να μην κατεβάσει τον δικό του, να μην στηρίξει και ο ΠΑΟΚ τον άλλον δικό του και γενικότερα όποιος άλλος έχει τη δυναμική ή τη συμμαχία να έχει και την προτίμησή στην προεδρία της ΕΠΟ.

Βέβαια, θα πει κανείς όταν ο πρωταθλητής σε αυτό το ποδόσφαιρο αλλάζει (κατά διαβολική σύμπτωση) όταν αλλάζει και η διοίκηση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, με το δίκιο του να «προστατεύσει την ομάδα και την επένδυσή του», φράση που μόνο στην Ελλάδα μπορεί να τεκμηριωθεί και να σταθεί.

Έχεις, λοιπόν, ως ελληνικό ποδόσφαιρο προβλήματα, τα οποία μπορεί να τα ιεραρχήσει κανείς όπως πιστεύει ή όπως βολεύει. Διαιτησία, βία, υποδομές, έλλειψη χορηγιών, ύποπτα προς χειραγώγηση ματς, αγωνιστικούς χώρους στους οποίους ο κάθε ποδοσφαιριστής παίζει την καριέρα του «κορώνα-γράμματα»… Δόξα τω Θεώ, από προβλήματα άλλο τίποτα. Και αυτό που κάνεις ως FIFA-UEFA είναι να φωνάξεις τέσσερις συγκεκριμένες ΠΑΕ. Σε αυτή την περίπτωση, δύο τινά υπάρχουν. Ή τις θεωρείς αυτές και τους ανθρώπους που την εκπροσωπούν μέρος των προβλημάτων και ζητάς συμμόρφωση ή μέσω αυτών μπορείς να χαράξεις έναν δρόμο για να δοθούν λύσεις σε αυτό το έρημο το «προϊόν», που απευθύνεται σε ένα κοινό που είναι πραγματικά πολύ περιορισμένο, γιατί οι πολλοί έχουν γυρίσει την πλάτη τους αγανακτισμένοι και σήμερα απλά γελούν, με όλη αυτή τη σουρεάλ κατάσταση που περιγράψαμε.

Τι συζητήθηκε λοιπόν; Φυσικά, πρώτο και καλύτερο το κομμάτι της διαιτησίας. Προσέξτε, το κομμάτι της διαιτησίας ανάμεσα στις ομάδες που είναι οι κατ’ εξοχήν ισχυρές, ο καθένας με τη… θητεία του, σε αυτό το κομμάτι. Και μαντέψτε τι ΔΕΝ συζητήθηκε για την ελληνική διαιτησία! Δεν συζητήθηκε ο τρόπος βελτίωσής της και πώς ο Έλληνας διαιτητής, που πραγματικά λυπάσαι που τον βλέπεις να… λυγάει από τον φόβο σε κάθε ματς σφυρίζοντας άλλα αντ’ άλλων, θα μπορεί να παίζει ανεπηρέαστος. Αυτό που προσφέρθηκε ως η ενδεδειγμένη λύση ήταν να φέρουμε ακόμα περισσότερους ξένους διαιτητές, τους οποίους όμως ήδη θεωρούμε ότι λαμβάνουν συγκεκριμένες εντολές για να σφυρίζουν.

Ξέρετε τι άλλο συζητήθηκε για την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου; Τίποτα! Πιστεύει κανείς ότι οι εκλογές της ΕΠΟ θα πραγματοποιηθούν χωρίς… σκιές, χωρίς ευτράπελα, επειδή θα είναι ακόμα η UEFA πάνω από την Ομοσπονδία; Ή πιστεύει κανείς ότι ο επόμενος… Γραμμένος δεν θα είναι απλά ο επόμενος «εκλεκτός» από κάποιον εκ των… Big, αλλάζοντας απλά πρόσωπο και όνομα; Δεν έχει γίνει ποτέ στο παρελθόν, άρα μόνο κάποιος αφελής θα πίστευε κάτι τέτοιο για το μέλλον.

Έτσι, λοιπόν, δεν συζητήθηκε το παραμικρό για τα θεμελιώδη προβλήματα του χώρου, παρά μόνο βρέθηκε η ευκαιρία να την πει ο ένας στον άλλον, να δώσει ο καθένας στο Μέσο επιρροής του το non paper, σύμφωνα με το οποίο «κόλλησε στον τοίχο» τον αντίπαλό του και από ουσία τίποτα.

Από αυτή, λοιπόν, την πολυδιαφημισμένη παράσταση ή αυτό το καλοστημένο θέατρο σκιών, δεν προέκυψε κάτι το εποικοδομητικό, παρά μόνο φαίνεται να ικανοποιούνται σε άλλους λίγο, σε άλλους πολύ μερικά από τα καπρίτσια που έχουν και θεωρούν ότι αυτά είναι τα μέσα για να πάει μπροστά το ποδόσφαιρό μας.

Το επίσης εκπληκτικό, όμως, είναι ότι όλοι πέρασαν πολύ ωραία και το διασκέδασαν, σε σημείο μάλιστα που σκέφτονται αυτή η συνάντηση να ξαναγίνει. Την ίδια ώρα, που όλες οι βασικές δομές που αποτελούν προαπαιτούμενο για την πρόοδο του προϊόντος, είναι απλά ανύπαρκτες και για τις οποίες κανένας… «ΒΙG» δεν δίνει δεκάρα, αφού έσοδα υπάρχουν.

Στην πραγματικότητα η χθεσινή συνάντηση των «BIG 4» έγινε απλά για τους «BIG 4». Για κανένα ελληνικό ποδόσφαιρο, για καμία τομή, για καμία προοπτική που μπορεί να φέρει κάτι πιο υγιές με αυτό το ρημάδι που ασχολούμαστε κάθε μέρα. Το ίδιο το «BIG 4» δεν νοιάζεται για όλα αυτά. Είναι οι ίδιοι που κατά καιρούς έχουν βάλει… μπουρλότο, άρα είναι σχεδόν κωμικό να ζητάς από αυτούς να φέρουν την… άνοιξη, είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι ως ΠΑΕ, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να «προστατεύσουν την ομάδα τους».

Άλλωστε, όπως έχει πει και ένας άνθρωπος που ξέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο και τους πρωταγωνιστές του (κι όχι φυσικά τους ποδοσφαιριστές) από μέσα, ο Βίκτωρας Μητρόπουλος, είχε πολύ σοφά δηλώσει, πάνω από 20 χρόνια πριν, όλα αυτά διαλύονται στο πρώτο ανάποδο πέναλτι.

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί το αντίθετο;